 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
У надзеі, што дагодзіць Цэнтру
I яго ў Сталіцу забяруць,
Ён рашыў пазбавіцца акцэнту,
Што дала ад роду Беларусь,
Ён стаяў падоўгу перад люстрам
I падкорчваў, падгінаў язык –
Каб ніводным гукам беларускім
Не праскочыў колішні мужык.
I ад злосьці стрымліваўся ледзьве:
«Хіба я належу да няўмек?
Так і выпірае, так і лезе
Гэты грубы наскі дыялект!
Проста ганьба! Не магу народу
Даць узор культуры ў гамане!
I чаму, за што па радаводу
Гэткі нізкі род дастаўся мне?
У кагось дык продак – аргэнцінец!
Ці ангелец той жа! Ці француз!
А ў мяне – бадай цябе дзяцінец! –
Ахламон тутэйшы, беларус!
Надзяліў гаворкай – злосьць і прыкрасьць.
Хоць не адкрывай на людзях рот!
Ды такой учэпістай – ня выдраць!
Як на полі пырнік ці асот!
Так уелася ў нутро бязбожна,
Так пусьціла ў фібры карані, –
Нават кроў зьмяняй – не дапаможа:
Выдасьць – хто ты і зь якой радні!..»
Так аднойчы кляў ён лёс няшчасны
I ня ўбачыў, як мільгнуўся цень
I ў шыкоўны кабінет блішчасты
Херувім праз фортку заляцеў.
Штосьці мокрае на пераносьсе
Плюхнула... Ён выцер даланёй
I ня ўцяміў, што яму зь нябёсаў
Ад бацькоў «паклон» прынёс анёл.
1993
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
